เธอทิ้งฉันให้เจียนตาย
ไม่มียา ไร้การรักษา
ตลกที่เธอยังกล้า
มาถามว่าฉันเป็นอย่างไร
เธอคือผู้ชนะในการประชัน
แต่รางวัลที่เธอควรได้
คือความฉิบหาย
ขอให้เราตายจากกัน
ไม่ต้องกล่าวคำอาลัยใดทั้งนั้น
ไม่ต้องมีสุคติ
ไอ้ความทรงจำที่ฉีกกระชากใจ
ฉันภาวนาให้ดวงตาเธอหายไปก่อน
ทั้งการมองเมื่อเธอยิ้ม
ทั้งการเบิกกว้างและหลับพริ้ม
จากนั้นก็จมูก
ทุกลมหายใจที่อุ่นซอกคอฉัน
จากนั้นก็ริมฝีปาก
ทุกสัญญาลวงเปล่าที่เธอสร้างไว้
หายไปเถอะ
กลับไปสู่ความมืด
หายไปที
เลือนไปสู่สีดำ
แต่แล้วฝันร้ายก็กลับมา
เพราะดวงตา จมูก ริมฝีปาก
ทุกการจับจ้อง ทุกลมหายใจ ทุกรอยจูบ
ยังคงฆ่าฉัน
ยังคงทำให้ร้องไห้
เพราะดวงตา จมูก ริมฝีปาก
ทุกการจับจ้อง ทุกลมหายใจ ทุกรอยจูบ
ยังคงฆ่าฉัน
ยังคงทำให้ร้องไห้
ลืมทางเดินอ้อยอิ่ง
แล้วทิ้งตัวถากไถในลู่ความทรงจำ
อย่าปล่อยความคิดหลงเหลือไว้
ฉันจะลากความเจ็บปวดไปสู่โรงฆ่าสัตว์
ถึงเวลาที่จะตัดสมองให้ขาดจากหัวใจและจิตวิญญาณ
เข่าของฉันแสบร้อน
แต่พระเป็นเจ้าช่างเย็นชา
ใครสักคนเคยบอกว่า
"แล้ววันหนึ่งเธอจะรู้
ว่าความสุขล้นเกินเป็นบาป"
การแสดงจบแล้ว เหลือเพียงความทรมาน
หวังก้าวช้าๆ ให้เวลารักษาทุกสิ่ง
ว่ากันว่ากาลเวลานั้นติดปีก
แต่เธอกลับคอยเด็ดปีกของมัน
เธอไม่เคยหายไป
เลือนกลับสู่ความมืดเถอะ
โปรดหายไปที
เลือนกลับไปสู่สีดำ
แต่ฝันร้ายก็ยังคงกลับมา
เพราะดวงตา จมูก ริมฝีปาก
ทุกการจับจ้อง ทุกลมหายใจ ทุกรอยจูบ
ยังคงฆ่าฉัน
ยังคงทำให้ร้องไห้
เพราะดวงตา จมูก ริมฝีปาก
ทุกการจับจ้อง ทุกลมหายใจ ทุกรอยจูบ
ยังคงฆ่าฉัน
ยังคงทำให้ร้องไห้
เธอขอให้ฉันไม่เป็นไร
เธอขอให้ฉันไม่เป็นไร
,ไปลงนรกเถอะไป
ไม่อยากมองตาเธออีกแล้ว
ไม่อยากได้ยินเสียงลมหายใจ
ปล่อยฉันไป
ปล่อยฉันที
ที่รัก บอกสิว่ามันจะจบลงตรงนี้
เพราะดวงตา จมูก ริมฝีปาก
ทุกการจับจ้อง ทุกลมหายใจ ทุกรอยจูบ
ยังคงฆ่าฉัน
ยังคงทำให้ร้องไห้
เพราะดวงตา จมูก ริมฝีปาก
ทุกการจับจ้อง ทุกลมหายใจ ทุกรอยจูบ
ยังคงฆ่าฉัน
ยังคงทำให้ร้องไห้
หายไป.
ไม่มียา ไร้การรักษา
ตลกที่เธอยังกล้า
มาถามว่าฉันเป็นอย่างไร
เธอคือผู้ชนะในการประชัน
แต่รางวัลที่เธอควรได้
คือความฉิบหาย
ขอให้เราตายจากกัน
ไม่ต้องกล่าวคำอาลัยใดทั้งนั้น
ไม่ต้องมีสุคติ
ไอ้ความทรงจำที่ฉีกกระชากใจ
ฉันภาวนาให้ดวงตาเธอหายไปก่อน
ทั้งการมองเมื่อเธอยิ้ม
ทั้งการเบิกกว้างและหลับพริ้ม
จากนั้นก็จมูก
ทุกลมหายใจที่อุ่นซอกคอฉัน
จากนั้นก็ริมฝีปาก
ทุกสัญญาลวงเปล่าที่เธอสร้างไว้
หายไปเถอะ
กลับไปสู่ความมืด
หายไปที
เลือนไปสู่สีดำ
แต่แล้วฝันร้ายก็กลับมา
เพราะดวงตา จมูก ริมฝีปาก
ทุกการจับจ้อง ทุกลมหายใจ ทุกรอยจูบ
ยังคงฆ่าฉัน
ยังคงทำให้ร้องไห้
เพราะดวงตา จมูก ริมฝีปาก
ทุกการจับจ้อง ทุกลมหายใจ ทุกรอยจูบ
ยังคงฆ่าฉัน
ยังคงทำให้ร้องไห้
ลืมทางเดินอ้อยอิ่ง
แล้วทิ้งตัวถากไถในลู่ความทรงจำ
อย่าปล่อยความคิดหลงเหลือไว้
ฉันจะลากความเจ็บปวดไปสู่โรงฆ่าสัตว์
ถึงเวลาที่จะตัดสมองให้ขาดจากหัวใจและจิตวิญญาณ
เข่าของฉันแสบร้อน
แต่พระเป็นเจ้าช่างเย็นชา
ใครสักคนเคยบอกว่า
"แล้ววันหนึ่งเธอจะรู้
ว่าความสุขล้นเกินเป็นบาป"
การแสดงจบแล้ว เหลือเพียงความทรมาน
หวังก้าวช้าๆ ให้เวลารักษาทุกสิ่ง
ว่ากันว่ากาลเวลานั้นติดปีก
แต่เธอกลับคอยเด็ดปีกของมัน
เธอไม่เคยหายไป
เลือนกลับสู่ความมืดเถอะ
โปรดหายไปที
เลือนกลับไปสู่สีดำ
แต่ฝันร้ายก็ยังคงกลับมา
เพราะดวงตา จมูก ริมฝีปาก
ทุกการจับจ้อง ทุกลมหายใจ ทุกรอยจูบ
ยังคงฆ่าฉัน
ยังคงทำให้ร้องไห้
เพราะดวงตา จมูก ริมฝีปาก
ทุกการจับจ้อง ทุกลมหายใจ ทุกรอยจูบ
ยังคงฆ่าฉัน
ยังคงทำให้ร้องไห้
เธอขอให้ฉันไม่เป็นไร
เธอขอให้ฉันไม่เป็นไร
,ไปลงนรกเถอะไป
ไม่อยากมองตาเธออีกแล้ว
ไม่อยากได้ยินเสียงลมหายใจ
ปล่อยฉันไป
ปล่อยฉันที
ที่รัก บอกสิว่ามันจะจบลงตรงนี้
เพราะดวงตา จมูก ริมฝีปาก
ทุกการจับจ้อง ทุกลมหายใจ ทุกรอยจูบ
ยังคงฆ่าฉัน
ยังคงทำให้ร้องไห้
เพราะดวงตา จมูก ริมฝีปาก
ทุกการจับจ้อง ทุกลมหายใจ ทุกรอยจูบ
ยังคงฆ่าฉัน
ยังคงทำให้ร้องไห้
หายไป.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น